Sikretong hindi talaga sikreto

May sikret akong sasabihin. Actually hindi naman talaga siya sikret kasi nakikita naman nila akong ginagawa yun. Pero sasabihin ko sayo. Oo sayo. Na hindi naman masyadong nakikita ako ng personal. Hihi. Eto na… nag-eexercise kamo ako. Hindi naman talaga siya sikret diba? Kaso kasi medyo nakakahiya pag sinasabi ko ee. Parang weird kasi kapag sinabi mong nag-eexercise ka, kasi most ng mga tao hindi talaga mahilig or hindi pa talaga nageexercise sa tanang buhay nila. Ako nag-eenjoy. Nagbibike ako. May stationary bike kasing binili ang kuya ko dati. Aun mostly 30 mins – 1 hour ako dun. Tsaka nagbubuhat din ako. 10 pounds ata yung dumbbell na yun ee. Ambigat nya pramis. Minsan dalawang kamay ang ginagamit ko sa pagbubuhat nun ee. Hahaha. Eto ang mga dahilan kung bakit nag-eenjoy ako mag-exercise:

Nakakapayat kasi siya. Don’t get me wrong. Hindi ako nageexercise lang dahil alam kong nakakapayat siya, pero isa yun sa mga malaking dahilan. Sa tulad kong buong buhay na inaasar na mataba, medyo iba ang feeling kapag sinabihan kang “Ang payat payat mo na!” o “Ang sexy mo na!”. Waaww. Heaven. Hahaha. Sasabihin ko naman “I knoowwww right?!” or “Matagal ko na sinsabi sayong payat ako, mata mo lang ang ayaw maniwala” sabay tawa ng malakas. Echuserang froglet lang. Pero masarap talaga sa feeling pramis. Nakakaboost ng self confidence. Aun. :))

Nakakatulog ako ng maaga. Hindi naman lingid sa kaalaman ng mga taong malapit sa akin na ako’y isang dakilang INSOMNIAC. Hindi talaga ako nakakatulog ng maaga. As in. Mga 1 to 2 hours na akong nakahiga. Hindi pa din ako makatulog. Yung feeling na, pagod na pagod na yung katawan ko, pero yung utak ko ayaw pa rin magshut down. Ngaun. Automatic shutdown na agad dahil pagod na pagod na yung katawan ko ee.  Wala ng ikot ikot muna sa kama bago makatulog. Ahhhhh sarap! :))

Nakakabili na ako ng mga gusto kong damit. Nung isang araw, pinagtripan ko yung mga luma naming damit  at bwalaaaaahhh! May mga bagong damit nanaman ako. Yung mga dating hindi kasya, nasusuot ko na ulet. Yung mga palda, ginagawa ko ng dress at kung anik-anik pa. Ansarap sa feeling na may nasusuot na ako at hindi ako nahihiya. At madami dami na ding kasya. Di katulad dati na hirap na hirap talaga ako sa pagpili at pagsukat ng damit. Grabeh!

Konti palang yang mga dahilan na yan. Pero super enjoy talaga kapag nageexercise. Nakakatuwa. Sobrang boost pa ng energy. Kaya highly recommended ko ang pageexercise lalo na sa mga mambabasa kong hindi masyado nageexercise. Kaya ikaw, magexercise ka na! Lika sabay tayo! Sa uulitin. Ciao! :))

Bakit namiss ko ang pagiging Nars

Inaantok ako. Nanaman. Nandito ako sa clinic ee. At eto lang ang napatunayan ko. Sarap talaga matulog sa clinic. Hahaha. Di ko din masisisi kung gusto ng mga batang matulog dito ee. Lalo na kung maulan-ulan sa labas, nakaka-antok ang prof, at puyat ka pa. Talagang gagawa ka ng dahilan para makatulog sa clinic. Almost 3 weeks na akong nagwowork dito. Enjoy naman. Kahit wala pang sweldo. Haha. Wala naman talaga akong ginagawa ee. Taga-bigay lang ng Biogesic. Mapasipon, sakit ng ulo, lagnat, hypochondriasis o obsessive-compulsive disorder pa ang sakit mo, alam kong mapapagaling ka ng Biogesic ko. Sabi nga ni Papa John Lloyd diba? Ingat! :))

Sa tatlong linggong nagpapanggap akong nurse, super enjoy ako. Naalala ko kung bakit nag-enjoy din ako sa course ko dati (kahit ngaun wala talaga kami mapasukang trabaho). Eto ang mga dahilan

1. Chona Chikadora ako. Mahilig talaga ako makipag-interact sa mga tao. Masaya ako pag nagkwekwento ako ng mga nararanasan ko sa buhay. Tulad nentong ginagawa ko ngaun. Pero mas enjoy na habang nakikipagkwentuhan ka sa mga bata o teacher na may sakit ay may naiimpart ka sa kanila (tulad ng biogesic). Minsan sobra sobra na nga ang health teaching ko dito ee. Feeling ko tuloy nagtuturo na din ako ng nursing 

2. Why so serious? Joker ako talaga. Minsan kasi kailangan lang ng mga batang ito tumawa, ngumiti.  Minsan common sense lang din talaga ang kailangan sa mga problema nila ee. Masakit daw ang ulo, tapos pag tinanong mo, puyat pala kaya masakit ang ulo, edi hindi gamot ang kailangan mo kundi… tadaaaaaaaaah TULOG! Pero minsan hindi nila naiintindihan yun. Kaya binibigyan ko nalang ng biogesic. Hahaha.

3. May pagka-Ambivert kasi ako. Extrovert ako pag may tao at may kausap, pero minsan umaatake din ang pagkaintrovert ko na  gusto lang mapag-isa. Emo-emohan lang ang lola mo. Gusto ko mag-isip. Magplano ng mga gagawin ko sa buhay. Magplano, Magsiguro, Maghanda… parang commercial ng GMA para sa tag-ulan. At nagagawa ko yun dito sa clinic. Kaya keriboom keriboom talaga dito. Masaya pa ang mga kasamahan ko. Nakakaloka lang. :)

All in all, namiss ko din talaga ang pagiging nurse, kahit ayaw ko talaga ng course ko, at kahit gusto ko pa din talagang maging engineer. Hahaha. You can take me out of nursing, but you cannot take nursing out of me. Im your super nurse Monike, signing out! Ciao! :)

Mga Uri ng Pasyente Ayon sa Isang School Nurse

Alam mo. Nagkatrabaho na ako. Natanggap ako bilang school nurse sa isang campus ng school ko. Kaya medyo busy-busyhan na ang lola mo. Hindi na nga ako nakakapagkwento ng mga kabalbalan ko sa buhay at namimiss ko na din magblog. Yung gento. Kausap ka. Kahit alam kong wala ka namang pakialam saken. Hahahaha. Pero enjoy kamo ako sa pagiging school nurse. Nakakatuwa ang mga batang pumapasok sa clinic. Tatanong ng “Maaaaam, may gamot po ba kayo sa <insert sickness here>???”. At napansin ko lang na PALAGING yung KAIBIGAN ng MAY SAKIT ang nagtatanong kung meron kaming gamot. Ayun.

Nakaka-antok sa clinic. Sobra. Parang hinihila din ako ng kama. Partida ako na ang nurse nyan aa. May kasama din ako ditong nurse ee. Si Rolan. Tapos lagi din sya inaantok. Hindi ko kung bakit kami inaantok dahil ba ito sa kama, sa music, o sa multo na hinehele kami. Yun pa. May multo daw dito clinic. Hindi naman ako naniniwala sa multo kasi takot ako makakita ng multo ee. Pero ilang beses na din namatay ang ilaw ng walang pumapatay. Tapos namamatay yung sounds ng computer ng walang gumagalaw. Tapos minsan alam mo yung parang may nakatingin na wala naman. EEEEeeeeeeehhhh!! Hindi ko alam kung tinatakot ko lang ang sarili ko o talagang may nararamdaman ako ee. :))

Sa 2 weeks ko bilang campus nurse, unti-unti ko ng nakikilala ang mga tao dito at naklase ko na din ang mga estudyanteng pumapasok sa clinic. Eto sila:

Patients is a Virtue – eto yung mga totoong pasyente. Sila ang mga batang namumutla, may lagnat, at hinimatay na lang bigla-bigla. Kailangan talaga nila ng serbisyo ng clinic at kailangan bigyan ng mga gamot o first aid. Mostly pa sa mga Patients is a Virtue ay ayaw pumunta sa clinic at napagalitan lang ng teacher o pinilit ng kaibigan dahil nag-aalala na talaga sa kanilang mga kalagayan. Aun. Pasok lang, you are welcome! :))

Gus Abelgas – eto yung mga pasyenteng may REPORT o may EXAM lang kaya nakakaramdam ng sakit ng ulo, pagkahilo, at sakit ng tyan. Conversion to the highest level ang peg ng mga batang ito. At take note, may sakit sila pag malapit na ang klase at pag tapos na ng oras ng klase biglang nagkakaroon ng MATINDING lakas na hindi mo alam kung saan hinuhugot. Superman na may kryptonite ang trip nya sa buhay. OKkkkkkaaayy.

Cooler ang Clinic –Eto ang mga batang gusto lang mag palamig sa clinic kasi sa labas nga naman ay sobrang init. Magiimbento ng mga sakit para makapagstay lang sa clinic at magpalamig. Minsan lang bored lang sila at gustong guluhin si mam. Tapos yun. Pinagtitripan lang ako. MMMMMmmmmm sarap! :))

Hypochondriac – May kwento ako dito. Yung estyudyante kumatok, pumasok.

Monike: “Yes po?”

Hypochondriac Student: “Maaam may gamot po ba kayo sa VERTIGO?”

Monike: Nagulat “Alam mo ba ang vertigo kuya?”  

Hypochondriac Student: “Opo, yun po yung nahihilo diba?”

Monike: “Ahhhh”. Iba ang vertigo sa normal na hilo lang, ginamot ko sya pero tinandaan ko ang pasyenteng iyon

*Next day*

Hypochondriac Student: “Maaam may gamot po ba kayo sa muscle pain?”

Monike: “Saan ba masakit?”

Hypochondriac Student: “Eto pong balikat ko buhat buhat ko po kasi tong laptop kung saan saan ee ”

Monike: “Gusto mo ba uminom ng gamot?”

Hypochondriac Student:  “Hindi na po mam baka magkaroon po ako ng TOLERANCE”

Monike: “EEERRRRRRrrrr. Oki”

*Isa pang next day*

Hypochondriac Student:  kumatok, pumasok nakahawak sa ulo. Nakakunot ang noo.

Monike: *kausap ang sarili* Ano nanaman kaya ang pinaplano nito?

Hypochondriac Student:   “Maaam may gamot po ba kayo sa sakit ng ulo?”

Monike: Binigyan ng Biogesic.

End of story. Naiinis ako sa hypochondriac na yun. 4 years ako nag-aral ng nursing. 2 years ako nagduty sa hospital. Alam ko ang mga umaarte lang sa mga mayroon talagang saket. Kaya kuya ichecheck kita. Humanda ka saken. Hindi ka uubra. Hahaha

Meron pa yung mga nakikiCR, nakikibihis, tatambay at kung anik-anik pa. Ayun. All in all kung susumahin mo, super enjoy naman sa clinic. Andami kong naiisip na kung ano-ano para gawin. Maliit and sweldo. Pero Ok lang. Stress free na. Sure win pa! Weee. See you sa clinic. Ciao! :))